Капусцінскія чытанні

Лаўрэаты літаратурнай прэміі імя Аляксандра Капусціна
Прэмія імя Аляксандра Капусціна

У мэтах увекавечвання памяці празаіка і публіцыста Аляксандра Пятровіча Капусціна (1924-1996 гг.) Гомельскае абласное аддзяленне Саюза пісьменнікаў Беларусі і Жлобінскі гарвыканкам устанавілі штогоднюю літаратурную прэмію яго імя.
Узнагароджвацца прэміяй, якая складае 10 мінімальных зарплат, будуць літаратары Гомельшчыны, у творах якіх будзе таленавіта апавядацца пра родную зямлю і яе працаўнікоў, пра хараство тых мясцін, што завуцца бацькоўскім кутам.
Грошы выдзяляе Жлобінскі райвыканкам. Лаўрэатамі прэміі могуць быць як члены Саюза пісьменнікаў, так і маладыя аўтары, якія працуюць у жанры прозы і публіцыстыкі. Лаўрэату прэміі надаецца ганаровае званне: “Лаўрэат абласной літаратурнай прэміі імя Аляксандра Капусціна”.
Матэрыялы на конкурс у двух экзэмплярах дасылаюць на адрас: 246003, Гомель, Цялегіна 17, САЮЗ ПІСЬМЕННІКАЎ.

1999 год 
Міхась Даніленка
Міхась (Міхаіл Пятровіч) Даніленка нарадзіўся 28.10.1922 г. у вёсцы Ястрабка Лоеўскага раёна ў сялянскай сям’і. У 1941 г. скончыў Рэчыцкае педагагічнае вучылішча і быў прызваны ў Савецкую Армію. Удзельнічаў у баях на Паўднёва-Заходнім фронце. У маі 1942 г. непадалёку ад станцыі Мікалаеўка (Украіна) быў кантужаны і трапіў у палон. У сакавіку 1944 г. уцёк з лагера ваеннапалонных. У жніўні 1945 г. служыў у Савецкай Арміі. Затым працаваў настаўнікам Казярожскай сямігадовай школы Лоеўскага раёна. Скончыў завочна Гомельскі настаўніцкі інстытут (1952). У 1952–1982 гг. – супрацоўнік газеты «Гомельская праўда». З 1983 г. жыве ў в. Багатая Града Лоеўскага раёна. Член Саюза пісьменнікаў з 1950 г. Узнагароджаны ардэнам Айчыннай вайны 2 ступені і медалямі. Першае апавяданне надрукаваў у 1941 г. Аўтар зборнікаў аповесцей і апавяданняў «Мая песня» (1952), «Майская навальніца»(1959), «Наваселле» (апавяданні і нарысы, 1964), «Наш дом» (1971), «Запаветны акіян» (1972), «Маці Мар’я» (1976), «Журлівіца» (1980), «Родная зямля» (1982). Выдаў кнігі прозы для дзяцей «Вернасць слову» (1956), «Зачараваны гарлачык» (1961), «На вуліцы Сонечнай» (1963), «Ключы бабулі Зімы» (1986). Асобныя творы ўключаны ў чытанкі для школьнікаў малодшых класаў.

2000 год
Анатоль Бароўскі  
Бароўскі Анатоль, нарадзіўся 12.05.1942 г. у вёсцы Крушнікі Мазырскага раёна Гомельскай вобласці ў сям'і настаўніка.
Пасля заканчэння Асавецкай сярэдняй школы Мазырскага раёна (1960) працаваў у калгасе, потым на заводзе жалезабетонных вырабаў у Мазыры, настаўнікам пачатковых класаў у вёсцы Турбінка Мазырскага раёна. У 1961-1962 гг. - студэнт Мазырскага педагагічнага інстытута (скончыў завочна ў 1967). У 1962-1964, 1968-1970 гг. служыў у Савецкай Арміі. Працаваў у мазырскай раённай газеце «Камуніст Палесся» адказным сакратаром гарадскога таварыства «Веды», інструктарам гаркома партыі, намеснікам дырэктара навучальні геалогіі (Мазыр). З 1975 г. - уласны карэспандэнт газеты «Чырвоная змена» па Гомельскай і Берасцейскай абласцях. Сябра СП СССР з 1990 г.
Друкуецца з 1963 г. Аўтар кнігі аповесцей і апавяданняў «Каліна пад акном» (1987), аповесці «Тросніца» (калектыўны зборнік «Знаёмства», 1982). Асобнымі выданнямі выйшлі нарысы «Надзейная змена» (1976), «Мікалай Пушкар» (1985), «Цветут над Припятью сады» (з Ю.Герасіменкам, 1987).
2001 год
Васіль Ткачоў 
Ткачоў Васіль, нарадзіўся 01.01.1948 г. у вёсцы Гута Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці ў сям'і вясковых настаўнікаў.
Пасля заканчэння Ільічоўскай сярэдняй школы (1966) працаваў у раённых газетах (г. Івацэвічы і г. п. Карма). У 1967 г. прызваны ў Савецкую Армію. Скончыў факультэт журналістыкі Львоўскай вышэйшай ваенна-палітычнай навучальні (1973). Служыў у Туркменіі ваенным карэспандэнтам. У 1979-1980 гг. працаваў рэдактарам рэкламы камбіната «Туркменгандальрэклама» (Ашхабад). З 1980 г. - карэспандэнт шматтыражкі «Сельмашавец» (Гомель), у 1983-1985 гг. - стыліст, спецыяльны карэспандэнт абласной газеты «Гомельская праўда». У 1989 г. абраны сакратаром Гомельскага абласнога аддзялення СП БССР. Сябра СП СССР з 1989 г.
Першае апавяданне надрукаваў у 1966 г. (часопіс «Вясёлка»). Выдадзены зборнікі апавяданняў для дзяцей «Хітры Данік» (1975) і «Партрэт салдата» (1984), для дарослых - «Дзень у горадзе» (1985), а таксама кніга публіцыстыкі «Пахвалі пражыты дзень» (1988).
Аўтар п'ес «Сівы бусел» (пастаўлена ў 1985), «Вокны» (пастаўлена ў 1985), «Прыгоды з Канапухіным» (пастаўлена ў 1988), «Лесвіца» (пастаўлена ў 1988), «Кветкі-ягадкі» (пастаўлена ў 1990), аднаактоўкі «Дублёр» і інш.
Пераклаў на беларускую мову п'есу Л.Петрушэўскай «Маскоўскі хор» (пастаўлена ў 1989).
2003 год 
Пётр Шутаў
Пётр Піліпавіч Шутаў - адзін з самых вопытных і паважаных журналістаў у Гомельскай вобласці. За шматгадовую працу ў друку, высокае прафесійнае майстэрства і ў сувязі з юбілеем газеты Пётр Шутаў быў узнагароджаны Ганаровай граматай Гомельскага аблвыканкама. А Беларускі Саюз журналістаў ўзнагародзіў яго высокім званнем "Заслужаны журналіст".
2004 год
Павел Якаўлевіч Кірычэнка 
Павел Якаўлевіч Кірычэнка – (Член Беларускага Саюза журналістаў, краязнаўца) нарадзіўся 14 студзеня 1927г. у вёсцы Кірава Жлобінскага раёна. Тады, у 1927 годзе – гэта в. Святое, яна адносілася да Рагачоўскага р-на (з пачатку 50-х  - у складзе Жлобінскага раёна).
Перад пачаткам Вялікай Айчыннай вайны вёска Кірава налічвала ўжо 535 двароў і амаль 2700 жыхароў. Тут дзейнічаў і моцны калгас імя Свярдлова. У 1941 годзе толькі на франтах склалі свае галовы 218 жыхароў Кірава. Зусім нямнога часу не хапіла і Паўлу Якаўлевічу, каб трапіць на фронт. У армію ён быў прызваны ў 1944 годзе. Спачатку трапіў у “вучэбку”, дзе рыхтавалі малодшых камандзіраў для дзеючай арміі. Ды толькі паваяваць не давялося. Папаўненне, у якім знаходзіўся і Павел Якаўлевіч, спазнілася ўсяго на адзін дзень.
У арміі ён затрымаўся да 1951 года. Спачатку служыў у Ленінградзе, потым трапіў у Кранштадт. Спецыялізаваўся па сувязі. Рыхтаваў маладое папаўненне. Там жа, на Балтыцы, Павел Якаўлевіч паспрабаваў сябе ў журналістыцы, расказваў пра будні сваіх таварышаў на старонках газеты «Кронштадский рабочий». Гэты вопыт для яго не прапаў дарэмна. Пасля таго, як ён звольніўся ў запас і вярнуўся на Жлобіншчыну, уладкаваўся на працу ў мясцовую райгазету “Шлях сацыялізма” (сёння “Новы дзень”). Быў літсупрацоўнікам, загадчыкам аддзела-пісьмаў, прамыслова-транспартнага і сельскагаспадарчага. Гады працы ў райгазеце далі Паўлу Якаўлевічу шмат новых матэрыялаў для будучых краязнаўчых прац, і ў першую чаргу па тэме Вялікай Айчыннай вайны. Распрацоўваючы гэтую тэму, Павел Якаўлевіч знайшоў на гэтым шляху нямала аднадумцаў. У іх ліку можна назваць і беларускага пісьменніка, удзельніка Вялікай Айчыннай вайны, нашага земляка А.П. Капусціна. 
Многія творы Аляксандра Пятровіча прысвечаны падзеям ваенай пары, якія адбываліся на Жлобіншчыне. І ў першую чаргу пісьменнік праслаўляў подзвіг 63-га стралковага корпуса пад камандаваннем легендарнага генерала Л.Р. Пятроўскага.
Нямала для ушанавання памяці Л.Р. Пятроўскага і яго салдат зрабіў і П.Я. Кірычэнка. Пасля смерці А.П. Капусціна Жлобінскім райвыканкомам і Гомельскім абласным аддзеленнем Беларусскага Саюза пісьменнікаў была ўстаноўлена літаратурная прэмія імя А.П. Капусціна. Яе лаўрэатам стаў і П.Я. Кірычэнка ў 2004 годзе. 
У 1959 годзе яго накіравалі на самую цяжкую і адказную працу – падымаць культуру горада і вёсак, загадчыкам райаддзела культуры і ён працаваў тут больш дзесяці гадоў. І за гэты час, сапраўды, падняў культуру на высокі ўзровень. Ужо ў 1960 годзе ў Жлобіне была адчынена дзіцячая музыкальная школа, у поўны голас заявілі аб сабе вясковыя клубы і бібліятэкі.
У 1973 годзе ён вярнуўся ў журналістыку, стаў рэдактарам райгазеты “Камуніст” (тады ж стаў членам Беларускага Саюза журналістаў). Гэтую адказную пасаду ён займаў да выхаду на пенсію ў 1987 годзе. І на пенсіі ён працягвае даследваць гісторыю роднага краю, часта друкуецца на старонках раёнкі ў іншых выданнях.
У пачатку 90-х П.Я. Кірычэнку прапанавалі ўзначаліць раённую камісію па стварэнню кнігі “памяць”. Дзесяць гадоў ён вёў клопатлівую работу па збору патрэбнай інфармацыі; зноў аб’ездзіў увесь раён, часта наведваўся ў архівы Мінска, Гомеля.
Напісанню кнігі “Памяць” у многім садзейнічаў і той факт, што П.Я. Кірычэнка меў шырокія сувязі з грамадскасцю раёна. Ён ведае амаль усіх ветэранаў Жлобіншчыны, многія з іх сталі яго добраахвотнымі памочнікамі. Ужо шмат гадоў П.Я. Кірычэнка з’яўляецца першым намеснікам старшыні раённага Савета ветэранаў, актыўна ўдзельнічае ў многіх грамадскіх мерапрыемствах. За сваю актыўную грамадскую дзейнасць Павел Якаўлевіч узнагароджаны многімі медалямі, Ганаровымі граматамі Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларусі, настольным медалём “2000 год Хрысціянству”.

2005 год
Людміла Шадукаева 
Нарадзілася 27 чэрвеня 1950 у г. Бабруйску Магілёўскай вобласці. Скончыла Ульянаўскі педінстытут. Працавала ў рэдакцыі газеты «Гарачы Ключ» (Краснадарскі край) у 1976-1983 гадах, «За ўдарную працу» (Бабруйскі шынны камбінат) у 1983-1989 гадах. З 1989 жыла ў Жлобіне, працавала карэспандэнтам газеты «Металург» Беларускага металургічнага завода (БМЗ). Паэт, празаік, публіцыст. Піша на рускай мове. Першыя самастойныя паэтычныя спробы ставяцца да 1962 году, калі жыла ў г. Гарачы Ключ Краснадарскага краю. Займалася ў літаратурным гуртку, друкавалася ў школьнай насценгазеце, у рукапісным школьным альманаху. 
   Падчас працы на ўсесаюзнай камсамольскай будоўлі ў Тальяці напісала цыкл вершаў пра горад, пра моладзь. Вершы публікаваліся ў мясцовай прэсе. Сур'ёзна пачала займацца літаратурнай творчасцю (вершы, апавяданні), будучы карэспандэнтам газеты «Гарачы Ключ». У 1980 годзе стала лаўрэатам краявога літаратурнага конкурсу і ўладальнікам дыплома «Залатое пяро Кубані». Друкавалася ў гарадскіх, абласных, рэспубліканскіх газетах («Камуніст», «Магілёўская праўда», «Савецкая Беларусь», «Літаратурная газета»), у часопісах «Гаспадыня», «Пралеска», «Нёман», «Няміга літаратурная». Аўтар шэрагу паэм: «Адкрыцьцё», «Хата ў дарогі», «Стальная песня», «Парыжская нота», «Накцюрн на даху», «Вока агрыпы». Паэма «Стальная песня» аб будаўніцтве ў Жлобіне Беларускага металургічнага завода выдадзена асобнай кнігай у 2004 годзе. Верш «Люты» было ўключана ў анталогію "Сучасная руская паэзія Беларусі». Член Саюза пісьменнікаў Беларусі, Член Саюза журналістаў Беларусі. Зараз жыве ў г. Бабруйску. 

2006 год
Анатоль Іванавіч Бутэвіч 
БутэвічАнатоль Іванавіч (псеўданім Максім Валошка) нарадзіўся 15.06.1948 года на хутары Язавец Нясвіжскага раёна Мінскай вобласці. У 1956 годзе разам з бацькамі перасяліўся ў в. Баяры таго ж раёна. Вучыўся ў Вяліка-Ліпскай васьмігадовай школе. Скончыў Сноўскую сярэднюю школу Нясвіжскага раёна (1966). Скончыў аддзяленне беларускай мовы і літаратуры філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага універсітэта (1971). Працаваў рэдактарам Беларускага тэлеграфнага агенцтва (1971 – 1973), намеснікам рэдактара газеты “Чырвоная змена” (1975 – 1979), дырэктарам рэспубліканскага выдавецтва “Мастацкая літаратура” (1986 – 1987), у ЦК ЛКСМБ (1973 – 1975, 1979 – 1980) і ЦК КПБ (1980 – 1986, 1987 – 1990). Старшыня Дзяржаўнага камітэта па друку (1990 – 1992), міністр інфармацыі (1992 – 1994), міністр культуры і друку Рэспублікі Беларусь (1994 – 1996). У 1996 – 1998 -- Генеральны консул Рэспублікі Беларусь у Гданьску. У 1998 – 2000 Надзвычайны і Паўнамоцны Пасол Рэспублікі Беларусь у Румыніі. Мае дыпламатычны ранг Надзвычайнага і Паўнамоцнага Пасла Рэспублікі Беларусь. Кандыдат навук у галіне інфармацыйных тэхналогій. 
Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў з 1994 года, сябра Беларускага саюза журналістаў з 1972 года. Працуе ў сферы дзіцячай літаратуры, гістарычнай, публіцыстыкі, крытыкі, у галіне перакладу. Друкавацца пачаў у 1969 годзе. Перакладае з польскай, рускай, украінскай моў на беларускую, з беларускай на рускую. Яго творы перакаладаліся на польскую, румынскую, балгарскую мовы. 
Узнагароджаны ордэнам Свяціцеля Кірылы Тураўскага Беларускай праваслаўнай царквы (2008), медалём “За асваенне цалінных зямель” (1969), Граматай Вярхоўнага Савета БССР (1978), Ганаровай граматай Савета Міністраў Беларусі (1998), юбілейным медалём “90 год Узброеных сіл Рэспублікі Беларусь” (2008). Ганаровае званне “Заслужаны журналіст” ГА “Беларускі Саюз журналістаў” (2008). 
Лаўрэат прэміі Саюза журналістаў “Залатое пяро – 2001”, прэміі імя Васіля Віткі часопіса “Вясёлка”, літаратурнага конкурсу “Кімерыйскія музы” на міжнародным фестывалі дзіцячых пісьменнікаў у Феадосіі, дыпламант літаратурнага конкурсу Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь, лаўрэат Гомельскай абласной літаратурнай прэміі імя А. Капусціна. У 2004 годзе за пераклады з польскай мовы атрымаў  прэмію польскага Таварыства аўтараў ZАiKS. 
Член рэдкалегій часопіса “Вясёлка”, “Краязнаўчай газеты”, намеснік старшыні рады Беларускага фонда культуры, член Савета ветэранаў камсамола, піянерскага і маладзёжнага руху пры ЦК БРСМ. 
Жыве ў Мінску. 
2007 год
Логвін Валерый Мікалаевіч 
Нарадзіўся 20 верасня 1945 у гарадскім пасёлку Стрэшын Жлобінскага раёна Гомельскай вобласці. Адукацыя вышэйшая - скончыў Гомельскі дзяржаўны універсітэт, эканаміст; Мінскую вышэйшую партыйную школу, журналіст. Заслужаны дзеяч культуры Рэспублікі Беларусь, член Пастаяннай камісіі Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь па праблемах чарнобыльскай катастрофы, экалогіі і прыродакарыстанню.
Працоўную дзейнасць пачаў рабочым на станцыі Калінкавічы Беларускай чыгункі. Служыў у шэрагах Узброеных Сіл. Працаваў інжынерам па бяспецы руху, начальнікам службы шляху кіравання чыгункі (Свярдлоўская вобласць), карэспандэнтам, адказным сакратаром гомельскай раённай газеты "Маяк", рэдактарам добрушскай раённай газеты "Ленінец", загадчыкам сектара сродкаў масавай інфармацыі і вывучэння грамадскай думкі Гомельскага абкама КПБ, намеснікам рэдактара, галоўным рэдактарам абласной газеты "Гомельская праўда". 
Член дэпутацкага аб'яднання "За саюз Украіны, Беларусі і Расіі" ("ЗУБР"), намеснік кіраўніка дэпутацкай групы "Народны дэпутат". Член савета рэспубліканскага клуба "Творцы", пераможца творчага конкурсу журналістаў СНД. 

2008 год
Уладзімір Ліпскі 
Уладзімір Сцяпанавіч Ліпскі нарадзіўся ў сялянскай сям'і 6 мая 1940 г. ў в. Шоўкавічы, Рэчыцкага раёна, Гомельскай вобласці. Беларускі пісьменнік, грамадскі дзеяч. У 1960 скончыў Мінскі тэхнікум харчовай прамысловасці. Працаваў на Гарадзейскім цукровым заводзе (1960-64), у нясвіжскай раённай газеце «Чырвоны сцяг» (1964-67). Завочна скончыў аддзяленне журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (1966). У 1967-68 першы сакратар Нясвіжскага райкама камсамола, у 1968-76 — у апараце ЦК ЛКСМБ, у 1976-78 — адказны сакратар праўлення СП БССР. З 1978 галоўны рэдактар часопіса «Вясёлка». З 1988 — старшыня праўлення Беларускага аддзялення Савецкага дзіцячага фонду, пасля прэзідэнт Беларускага дзіцячага фонду, віцэ-прэзідэнт Міжнароднай асацыяцыі дзіцячых фондаў. Ініцыятар і старшыня I Усебеларускага фестывалю народнага гумару ў Аўцюках Калінкавіцкага раёна Гомельскай вобласці (1995).
У друку выступае з 1964. Аўтар кніг публіцыстыкі «Райкомаўскія будні» (1971), «Дзень за днём» (1973), «Знайдзі сябе» (1974), «Якое яно, шчасце?» (1977), нарысаў «Прыдзвінскі цуд» (1975), «Высокія зоркі» (1981), дакументальных аповесцей «Крутыя вёрсты» (1980, пастаўлена радыёп'еса ў 1978), «Урокі Купрэвіча» (1987), «Любі мяне пры ўсякай долі…» (з Б. Чалым, 1989; пра моладзь, вывезеную ў час Вялікай Айчыннай вайны ў Германію), «Невядомы» (1990; пра нарадавольца І. Грынявіцкага), зборнікаў прозы «Раны» (1987), «Дзень нараджэння» (1988). Пра родную вёску, праблемы выхавання моладзі аповесць «Адпяванне жывых» (1993). Тэма дзяцей-сірот узнята ў дзённіку «Бацькі і дзеці» (1995). Аповесць «Я: Праўдзівы аповяд пра твой і мой радавод» (1998) створаная на архіўных і дакументальных матэрыялах, расказвае пра карані сем'яў, прозвішчаў, гербаў. Кнігу «Мама. Малітва сына» (1999) Уладзімір Ліпскі напісаў да стагоддзя сваёй маці. Прозвішчы землякоў, іх жыццёвыя лёсы i сталі матэрыялам для скрупулёзнага даследавання пісьменніка ў кнізе «Мы: аповесць пра нашы прозвішчы» (2006).
Выдаў кнігі аповесцей, апавяданняў, казак (у т.л. казкі-коміксы) для дзяцей «Рыгоркавы прыгоды» (1974), «Марынчына казка» (1977), «Клякса-Вакса і Янка з Дзіўнагорска» (1982), «Лаўрэнавы працадні» (1984), «Пралескі ў небе» (1997), «Антонік-понік» (1998), «Наша Маша» (2002), «Прыгоды нуліка» (2007) «Я тут жыву: дзецям пра Беларусь» (2008) і інш. Творы для дзяцей адметныя веданнем дзіцячай псіхалогіі, займальнасцю, жывой народнай мовай, дасціпнасцю. Паводле аповесці «Вясёлая азбука» ў Дзяржаўным музычным тэатры Беларусі пастаўлены мюзікл «Прыгоды ў замку Алфавіт» (1996, лібрэта С. Клімковіч, муз. В. Войціка).
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі, Літаратурнай прэміі імя Я. Маўра (1993) за кнігу «Падкідыш», Літаратурнай прэміі імя В. Віткі (1997) за аповесць «Загадкавы чалавечак», Міжнароднай прэміі А. Швейцара (1998) за дабрачынныя справы на карысць дзяцей, заложнікаў чарнобыльскай трагедыі.
2009 год
Ерафееў Уладзімір Канстанцінавіч 
Ерафееў Уладзімір Канстанцінавіч нарадзіўся 06. 12.1939 года ў г. Жлобіне. Працаваў у лакаматыўным дэпо г. Брэста. З 1973 начальнік лакаматыўнага дэпо г. Жлобіна. З 1987 па 2001 гады старшыня Жлобінскага гарвыканкама, удзельнічаў у працы раённай камісіі па стварэнні гісторыка-дакументальнай хронікі "Памяць. Жлобін. Жлобінскі раён". Узнагароджаны знакам "Ганаровы чыгуначнік" (1996 г.).
Будучы на пасадзе старшыні гонрписполкома падтрымліваў сяброўскія адносіны з беларускім пісьменнікам, ганаровым грамадзянінам г. Жлобіна А.П. Капусцін. Пасля смерці пісьменніка актыўна ўдзельнічаў у мерапрыемствах па ўшанаванні памяці і прапагандзе літаратурнага спадчыны А.П. Капусціна.
Пры садзейнічанні В.К. Ерофеева ў Жлобинчской друкарні выйшлі кнігі А.П. Капусціна: "Старая Рудня", "Хлапчук в е Дняпроўскіх берагоў", "Добрым сэрцам чалавечым", "Усміхнуўся месяц зразумелыя", "А. П. Капусцін. Старонкі Памяці".
Уладзімір Канстанцінавіч быў адным з ініцыятараў адкрыцця ў Жлобінскім гарадскім краязнаўчым музеі кутка памяці пісьменніка-земляка і заснавання абласной літаратурнай прэміі імя А.П. Капусціна.
2010 год 
“ДУК” “Цэнтральная раённая бібліятэка імя Н.К. Крупскай” 
Раённая цэнтральная бібліятэка імя Н.К. Крупскай была ўзнагароджана літаратурнай прэміяй А.П. Капусціна за распаўсюджванне і прапаганду спадчыны земляка, за актыўнае знаёмства чытачоў з яго патрыятычнымі і высокадухоўнымі творамі, зборам бібліяграфічных звестак і матэрыялаў, правядзеннем сустрэч з яго роднымі.
2011 год
Валянціна Кадзетава 
Нарадзілася Валянціна Мікалаеўна 17 красавіка 1951 года ў вёсцы Мікалаеўка былога Церахоўскага, а цяпер Добрушскага раёна. 
У 1962 годзе закончыла пачатковую Мікалаеўскую школу і пайшла ў Ніўскую васьмігодку. Дзевяты і дзесяты класы вучылася ў Церахоўскай сярэдняй школе.
У 1968 годзе Валянціна кадзетава паступіла ў Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя А.М. Горкага на філалагічны факультэт.
Пісаць пачала яшчэ ў школе, але друкавала свае першыя вершы толькі ў раённай Добрушскай газеце і зрэдку ў “Гомельскай праўдзе”.
У 1991 годзе ў бібліятэцы часопіса “Маладосць” у серыі “Першая кніжка празаіка” выйшаў зборнік аповесцей і апавяданняў В. Кадзетавай “Ад кахання не паміраюць”. 
Аўтарка стала лаўрэатам часопіса ў галіне прозы.
Другая кніга аповесцей і апавяданняў “Ля трох пуцявін”выйшла ў 1998 годзе ў выдавецтве “Мастацкая літаратура” а ў 2004 годзе пісьменніца стала пераможцам літаратурнага конкурсу газеты “Звязда” за апавяданне “Коля Косцікаў”.
Валянціна Кадзетава – член Саюза пісьменнікаў Беларусі з 2006 года.
Трэцяя кніга Валянціны Мікалаеўны “Шкляная зорка” выйшла ў 2008 годзе ў выдавецтве Мастацкая літаратура, у якую ўвайшлі апровесці “Халодная страва”, “Ахвяры”, “Тэст на першае каханне” і апавяданні.
Няцяжка заўважыць філасафічнась твора, у якім аштарка імкнецца зразумець сябе, выказаць асабістыя думкі і погляды на служэнне светлай музе паэзіі, спрбуе ўсвядоміць уласны вопыт у гэтай няпростай справе. Паводле апавяданняў Валянціны Мікалаеўны “Ліст” і “Праверка” зняты два кароткаметражныя фільмы. Актуальнымі падаюцца і закранутыя ў творах праблемы сучаснай школы, выхавання моладзі, чалавечай годнасці па-за ўзроставым рэестрам. Несумненна, што на перадзе ў пісьменніцы яшчэ шмат знаходак у самых розных жанрах на ніве літаратурнай дзейнасці.

Сяргей Дзюба 
Нарадзіўся ў сям'і рабочых. Служыў у арміі (1984-1986), скончыў факультэт журналістыкі Кіеўскага дзяржаўнага ўніверсітэта ім. Т. Шаўчэнка (1982-1989). З тых часоў працуе ў Чарнігаве: карэспандэнтам абласной моладзевай газеты «Гарт» (1989-1992), галоўным рэдактарам прыватнай «Нашай газеты» (1992-1993), намеснікам галоўнага рэдактара газеты «Чарнігаўскія ведамасці» (1993-1999), уласкарам газеты «Моладзь Украіны »(1993-1999), уласкарам радыё« Свабода »(1997-1999), старшынёй савета грамадскай арганізацыі" Чарнігаўскі медыя-клуб "(1998-1999), загадчыкам аддзела выдання аблдзяржадміністрацыі« Чарнігаўскі веснік »(1999-2000), рэдактарам чарнігаўскага карпункта інфармагенцтва "Медыя-прастора" (2000-2002), кіраўніком прэс-службы абласнога ўпраўлення культуры (2002-2004), дырэктарам выдавецтва «Чарнігаўскія абярэгі» (2001-2005), кіраўніком чарнігаўскага карпункта часопіса «Украіна» (2009), загадчыкам рэдакцыі радыё телерадиоагенции «Новы Чарнігаў» (2005-2011). Маёр запасу. 
Зараз С. Дзюба - прэзідэнт ГА «Чарнігаўскі інтэлектуальны цэнтр» (з 2000; гэтая грамадская арганізацыя аб'ядноўвае 45 галоўных рэдактараў, асабістых карэспандэнтаў і журналістаў прэсы, радыё і тэлебачання, а таксама навукоўцаў і пісьменнікаў і праводзіць сустрэчы, прэзентацыі, канферэнцыі, «круглыя сталы», арганізуе выставы, займаецца літаратурнай, навуковай, асветніцкай, праваабарончай і выдавецкай дзейнасцю), старшыня Чарнігаўскай гарадской арганізацыі Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны (з 2007), кіраўнік школы маладога журналіста і абласной літаратурнай студыі (з 1993.) , старшыня Камітэта па ўзнагароджанні Міжнароднай літаратурнай прэміяй ім. М. Гогаля «Трыюмф» (з 2004), старшыня журы штогадовых абласных конкурсаў для дзяцей і моладзі - літаратурнага і журналісцкага (з 1999-га). 
Тэмы яго журналісцкіх публікацый: дзіўныя людзі, неверагодныя гісторыі, якія адбываюцца на самай справе; гэта таксама апавяданні пра ўкраінскіх міратворцаў і людзей, якія ваявалі ў савецкі час у Афганістане, Егіпце, В'етнаме і іншых краінах, а яшчэ - прыгоды, вандроўкі, экстрым, містыка, дэтэктыўныя гісторыі, культура, мастацтва, літаратура, спорт ... матэрыялы пра выдатных Украінскіх працяглы час друкаваліся ў газетах «Моладзь Украіны» (Кіеў) і «Горад» (Чарнігаў). У эфіры гучыць 36 радиопьес С. Дзюбы, дзе ён - адначасова драматург, рэжысёр-пастаноўшчык і адзін з акцёраў. 
Сяргей Дзюба - аўтар 31 кнігі і 9 радиокниг, у прыватнасці зборнікаў вершаў «Калі я напішу апошняга верша» (К., 1995), "Сонца пахне снегам і яблыкамі» (К., 1997), «У ліпені нашых гадоў» (Нежын, 2006), пародый «Каханне з тралейбусам» (Нежын, 2003), «Зіма такая маленькая, як японка» (Нежын, 2004), «Кожнай жанчыне хочацца ... на Марс» (Нежын, 2005), казачных аповесцяў «Кракатунчик - кляновы бог »(Чарнігаў, 1999),« Гопки для Кракатунчика »(Чарнігаў, 2003),« Душа на твары. Новыя прыгоды Кракатунчика і яго сяброў »(Луцк, 2007), публіцыстыкі з Радыёверсія« Тата ў дэкрэтным адпачынку »(Нежын, 2007),« Як я быў агентам ЦРУ »(Нежын, 2008),« Лавец сноў »(Чарнігаў, 2009) , «Замініраваны рай» (Чарнігаў, 2009), «Заяц, німфа і кулямёт» (Чарнігаў, 2010), «Каралі і" капуста ". Неверагодныя прыгоды Украінская Паўлюка» (Чарнігаў, 2011), «Жыццё паміж кулямі" (Чарнігаў, 2011), прозы і публіцыстыкі «Траянцы» (2012). У суаўтарстве з Ірынай Кулакоўскі напісаў раман з Радыёверсія для дзяцей «Потягуськи» (Луцк, 2008), таксама сааўтарам даведніка «Чарнігаўшчына» (Чарнігаў, 2003, перавыданне 2004). Усе кнігі Сяргея Дзюбы прысвечаны яго жонцы Таццяне Анатольеўне Дзюба (Мурзенко) - пісьменніцы, журналісту, дактарант Інстытута журналістыкі Кіеўскага нацыянальнага універсітэта ім. Т. Шаўчэнкі, кандыдату філалагічных навук (скончыла аспірантуру Інстытута літаратуры Нацыянальнай акадэміі навук Украіны і факультэт журналістыкі Кіеўскага дзяржаўнага ўніверсітэта ім. Т . Шаўчэнка). На думку спецыялістаў, гэта - адзіны такі выпадак у гісторыі сусветнай літаратуры. 
Разам з заслужаным артыстам Украіны, кампазітарам Мікалаем Збарацкий С. Дзюба напісаў цыкл песень «Здастуйте, родныя». Таксама ён - аўтар музыкі песень на вершы Аляксандра Блока, Барыса Пастэрнака, Таццяны Дзюбы, Рамана Скіба, Аляксандра Кабанава, Юрыя БЕДРИК і іншых украінскіх і замежных паэтаў. 
Укладальнік анталогій сучаснай украінскай паэзіі «Пастухі кветак» (Чарнігаў, 1999), «Станцыя Чарнігаў» (Львоў, 2002), «Пад небам Палессе» (Чарнігаў, 2003) i сучаснай украінскай прозы «Чарнігаўскі шлях» (Чарнігаў, 2004), укладальнік і выдавец зборнікаў паэзіі, прозы і літаратурнай крытыкі маладых пісьменнікаў «Кава для анёлаў» (Чарнігаў, 2002) і «Кава для анёлаў. Выпуск другі »(Чарнігаў, 2004), сааўтар зборніка серыі« СКІФ »(спецслужбы, крымінал, гісторыя, фантастыка)« Гатэль на рагу паралеляў »(Чарнігаў, 2001: Вып. 1), укладальнік і выдавец зборнікаў серыі« СКІФ »« Насця Каменская з вуліцы вішнёвы »(Чарнігаў, 2001: Вып. 2) і« Сябар мой, кат "(Чарнігаў, 2003: Вып. 3). 
Паэзіі С. Дзюбы перакладзеныя на ангельскую (Багдан Бойчук), нямецкай і партугальскай (Вера Воўк), французскай (Усевалад Ткачэнка), іспанскай (Сяргей Баршчэўскі), японскай (Хироши Катаока, Наталля Бортнік), Кітайскай (Яраслаў Шчарбакоў), славацкай (Іван Яцканин ), польскай (Раксана Ажароўскі), іўрыце (Шауль Рэзнік, Адиф Экрона), беларускай (Лілія Бандарэвіч), беларускай, нямецкай, эстонскай мовах і апублікаваныя ў часопісах ЗША, Канады, Германіі, Расіі, Беларусі, Ізраіля, Славакіі, Аўстраліі, а таксама выйшлі ў анталогіях сучаснай украінскай паэзіі «Videira / Лаза» (Rio de Janeiro / Бразілія, Рыа-дэ-Жанейра, 2009, украінскі і партугальскай мовах) і «Туманы» (Ізраіль, іўрыт, 2005), міжнародным ўкраінскі-эстонскай паэтычным праекце «Чырвоная кніга Украіны» (К., Талін, 2009, перавыданне 2010 г., украінскай, англійскай і эстонскай мовах). Расійскай перакладзены і яго казачную трылогію пра Кракатунчика і раман «Потягуськи». 
Прадстаўлены Сяргей Дзюба і ў хрэстаматыі "Украінская літаратура для дзяцей" (М .: Акадэмія, 2011; укладальнік - Аксана Гарачковська). Гэтую прыбраную кнігу (аб'ёмам 800 старонак), у якую ўвайшлі творы класікаў нашай літаратуры (Тараса Шаўчэнкі, Івана Франко, Панцеляймона Куліш, Лесі Украінскі, Міхаіла Кацюбінскага ...) і сучасных пісьменнікаў (Ліны Кастэнка, Барыса Олійнык, Змітра Паўлычка, Івана Драча, Мікалая Вінграноўскага, Васіля Сіманенка, Грыгора Цюцюннік ...), Міністэрства адукацыі рэкамендавала для вывучэння ў навучальных установах Украіны: школах, каледжах, універсітэтах. 
Перакладае з беларускай на ўкраінскі. У яго перакладзе, добраўпарадкаванні і выданні выйшлі кнігі беларускай пісьменніцы Ліліі Бандарэвіч (Чарненка) «Жанчына, якая некалькі ведае» (Чарнігаў, 2000), «Ведзьма з будучыні» (Чарнігаў, 2002), «На берагах кахання» (Чарнігаў, 2004) і "Мы ўсе - падарожныя» (Чарнігаў, 2009). 
С. Дзюба - член Нацыянальнага саюза пісьменнікаў Украіны (1996), ганаровы прафесар Луцкага інстытута развіцця чалавека універсітэта «Украіна» (2010). Лаўрэат міжнародных, ўсеўкраінскі і абласных прэмій і конкурсаў: імя М. Кацюбінскага (1998), М. Гогаля («Трыюмф») (1999), В. Стуса (1999), Д. Нитченко (Украіна - Аўстралія) (2000), і . Кошеливца (Мюнхен, Германія) (2004), ім. Г. Патэльні («Сад набожных песень») (2005, 2011), ім. В. Чарнавол (прэмія Дзяржаўнага камітэта тэлебачання і радыёвяшчання Украіны за лепшую публіцыстычную працу года) (2010), ім. М. Лукаша (ўсеўкраінскі конкурс гумару і сатыры «Шпигачки») (2010), ім. П. Куліш (2011), «Адродзім забыты жанр» (ўсеўкраінскі конкурс сучаснай радиопьесы) (2010), «Залаты трызубец» (ўсеўкраінскі конкурс патрыятычнай паэзіі) (2011), «Факел» (1994), «Гранослов" (1995 ), «Рукомесло» (першыя месцы ў паэзіі і прозе) (2003) і інш. Неаднаразова прызнаваўся «выдаўцом года» (пяць разоў, 2001-2005), «Журналістам года» (тройчы - у намінацыях «газета» і «радыё» (1999, 2006, 2010), «валанцёрам года» (2000), пераможцам чарнігаўскага абласнога конкурсу "Лепшая кніга года" (26 разоў - першыя месцы, 1999-2010). 
Узнагароджаны адзнакай міністра абароны Украіны - медалём "За садзейнічанне Узброеным Сілам Украіны» (2009), ганаровымі граматамі Кабінета міністраў Украіны (2004) і Саюза пісьменнікаў Беларусі (2010).

2012 год
Стараруднянская сярэдняя школа-сад Жлобінскага раёна 
Стараруднянская сярэдняя школа-сад Жлобінскага раёна была ўзнагароджана літаратурнай прэміяй А.П. Капусціна за распаўсюджванне і папулярызацыю творчасці Аляксандра Капусціна.
Аляксандр Каляда 
Аляксандр Рыгоравіч Каляда нарадзіўся 14 чэрвеня 1947 г. у в.Салтанава Рэчыцкага раёна Гомельскай вобласці. Скончыў філалагічны факультэт Мазырскага педінстытут. Працаваў завучам сярэдняй школы, дырэктарам 8-гадовай і сярэдняй школы Хойніцкага і Мазырскага раёнаў. Знаходзіўся на партыйнай, савецкай, адміністрацыйнай працы. З 1976 г. па 1978 г. вучыўся ў Мінскай вышэйшай партыйнай школе. Працаваў у камерцыйных структурах. З лютым 2006 працуе ў РГУП «Беларускае рачное параходства». Вершы пачаў пісаць у 15 гадоў. Рэгулярна друкуецца ў перыядычным друку Беларусі. Выдаваўся ў Расіі. З'яўляецца адным з аўтараў 13 калектыўных зборнікаў. У 2007 годзе выйшаў аўтарскі зборнік «На далоні лёсу». Ёсць у А.Каляды і празаічныя творы. З 1999 г. па 2009 быў членам Беларускага літаратурнага саюза "Полоцкая ветвь". З'яўляецца членам Саюза пісьменнікаў Беларусі. Дыпламант (2007 г.) і лаўрэат (2008 г.) літаратурнага конкурсу імя Кірылы Тураўскага. У 2012 годзе стаў лаўрэатам літаратурнай прэміі ім. А. Капусціна. Удзельнік ліквідацыі наступстваў аварыі на ЧАЭС у 1986 годзе. 
Тэматыка яго твораў разнастайная, як само жыццё. Паэт у сваіх творах спрабуе як мага шырэй і глыбей раскрыць вобраз Палескага краю, Мазыр, выдатных людзей, якія жывуць тут. У вершах - раскаванасць і яркасць пачуццяў, жывая непасрэднасць. Яны вельмі музычныя, не выпадкова на іх напісана каля 30 песень. Вершам А.Каляда ўласцівы індывідуальны стыль, глыбокі лірызм.
2013 год 
Жлобінская раённая газета “Новы дзень”была ўзнагароджана літаратурнай прэміяй А.П. Капусціна за прапаганду творчасці як маладых паэтаў і пісьменнікаў, так і сталых аўтараў. 
Міхась Сліва 
Міхась Сліва (Міхаіл Мітрафанавіч Кавалёў) нарадзіўся 31 ліпеня 1950 года ў вёсцы Каменка Курганскага сельсавета Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці.
Празаік, перакладчык, публіцыст, крытык.
Піша празаічныя творы: апавяданні, казкі, гумарэскі, мініяцюры, літаратурна-крытычныя артыкулы, рэцэнзіі на беларускай (у асноўным) і рускай мовах, перакладае з украінскай і чэшскай моў, публіцыст.
Міхаіл Мітрафанавіч закончыў васьмігадовую школу ў вёсцы Рыскоў Курганскага сельсавета і сярэднюю школу ў вёсцы Гарадзец Гарадзецкага сельсавета Рагачоўскага раёна. У 1973 годзе закончыў Беларускі дзяржаўны універсітэт імя У.І. Леніна, філалагічны факультэт, спецыяльнасць беларуская і руская мова і літаратура.
Асноўныя месцы працы: у 1973 – 1974 гадах – літсупрацоўнік Быхаўскай раённай газеты «Маяк Прыдняпроўя», у 1975 – 1985 гадах – галоўны рэдактар Беларускага навукова-даследчага інстытута жывёлагадоўлі (г. Жодзіна), з 1986 года – інструктар, затым галоўны спецыяліст аддзела арганізацыйна-кадравай работы Рагачоўскага райвыканкама, з 1999 года – рэдактар аддзела сельскага жыцця Рагачоўскай раённай газеты «Свабоднае слова», з 2009 года – намеснік галоўнага рэдактара гэтай газеты.
Творчую дзейнасць пачаў у 1966 годзе публікацыяй гумарыстычных мініяцюр у часопісе «Вожык» (пісаць жа прозу пачаў яшчэ ў 6-м класе, у той час выпускаў таксама рукапісныя газеты «Вясковыя навінкі» і «Заря», дзе змяшчаў і свае літаратурныя творы).
Адначасова пасылаў допісы ў раённую газету «Камунар», абласную – «Гомельская праўда», рэспубліканскую – «Сельская газета».
Літаратурны псеўданім «Міхась Сліва» ужываеца з 1972 года.
Рэгулярна стаў друкаваць (у асноўным пад псеўданімам Міхась Сліва) уласныя гумарэскі і мініяцюры, апавяданні і казкі, а таксама пераклады з украінскай і чэшскай моў з 1973 года (газеты «Літаратура і мастацтва», «Чырвоная змена», «Звязда», «Мінская праўда», «Народная газета», «Белорусская нива», «Рэспубліка», часопісы «Вожык», «Сельское хозяйство Белоруссии», «Хозяин», «Гаспадыня», «Першацвет», «Вясёлка», «Планета – семья», «Вокруг смеха» (г. Санкт-Петербург), «Форум» (г. Масква). Літаратурна-крытычныя артыкулы і рэцэнзіі (у асноўным пад уласным прозвішчам) змяшчаліся ў газетах «Літаратура і мастацтва», «Настаўніцкая газета», часопісах «Полымя» (1993 год), «Нёман», «Беларуская думка», «Новая Немига литературная» і іншых выданнях.
Выйшлі з друку ўласныя кнігі: «Усмешка Джаконды»: зборнік гумару (Магілёў, 1999); «Прыгожыя караблі»: апавяданні, гумарэскі, пераклады (Магілёў, 2000); «Дочь за отца» (раман на рускай мове, у суаўтарстве з Я. Якаўцавым; Магілёў, 2000); «Запрашаю ўсміхнуцца»: гумар і сатыра (Магілёў, 2002); «Ход канём»: кніга гумару і сатыры (Мінск: «Кнігазбор», 2006); «Сустрэліся кум з кумой»: кніга гумару (Мінск: «Кнігазбор», 2006); «Кот матрос»: казкі (Мінск: «Кнігазбор», 2009); «Найвышэйшае і светлае»: пісьменнікі і іх героі (Мінск: «Кнігазбор», 2008). 
Міхась Сліва рэгулярна выступае на старонках раённай, абласной і рэспубліканскай перыёдыкі з літаратурна-крытычнымі артыкуламі, рэцэнзіямі на творы як сваіх землякоў, так і аўтараў, што жывуць у іншых рэгіёнах. У асноўным аб’ектам ягоных даследаванняў становяцца творы сучасных аўтараў, але адразу М. Сліва аналізуе і спадчыну вядомых літаратараў мінуўшчыны. Той факт, што крытычныя артыкулы друкуюцца на старонках такіх аўтарытэтных вяданняў, як «Нёман», «Беларуская думка», «Літаратура і мастацтва», сведчыць аб многім. Лепшае з крытычнай дзейнасці пісьменніка ўвайшло ў кнігу «Найвышэйшае і светлае: Пісьменнікі і іх героі» (Мінск, 2008 год). Тут пададзены творчыя партрэты Уладзіміра Саламахі, Уладзіміра Гаўрыловіча, Змітрака Марозава, Георгія Марчука. Пісьменнік заўсёды цікавіцца творчасцю сваіх землякоў, альбо тых, з кім працуе поруч, ці знаходзіцца ў адной пісьменніцкай арганізацыі. Таму ён піша і пра паэтаў, творчасць якіх не вельмі пакуль зацікавіла прафесійных крытыкаў. Так, цікавымі ўяўляюцца ягоныя ацэнкі творчасці М. Янчанкі, Я. Марозавай-Барсуковай, М. Леўчанкі. Пісаў і пра У.Л. Кігна-Дзедлава. 
2014 год
Ірына Сасна 
Ірына Сасна  нарадзілася ў 1938 годзе ў в.Пірэвічы Жлобінскага раёна. У 1960 годзе скончыла Гомельскі педынстытут. Шмат гадоў працавала выхавальнікам, настаўнікам, завучыць Пірэвіцкай школы-інтэрната. Выкладала і ў Пірэвіцкай сярэдняй школе, працавала сацыяльным педагогам. Яна выхоўвае ў маладога пакалення любоў да роднай зямлі, да гісторыі свайго народа, яго традыцый і культуры. Ірына Цітаўна працягвала працаваць кіраўніком гуртка "Спадчына" ў Пірэвіцкай школе. Сёння яна знаходзіцца на заслужаным адпачынаку. 
Свае вершы друкуе на старонках раённай газеты "Новы дзень". 
 Нашы чытачы добра ведаюць яе як аўтара вершаў, замалёвак, апавяданняў, запісак з вуснаў, невялікіх твораў для дзяцей. 
 Словам, тэматыка і жанравая прыналежнасць яе творчасці шырокая і разнастайная. Ёсць у яе і любоўная лірыка - гэта вершы "Вяртанне", "О, божа мой, якія пакуты", "Сустрэча", "Пакахай мяне, Палина!", "Гаспадыня», тэма чернобыля і наступствы катастрофы - "Скажу табе", аптымістычная надзея і заклік да новага жыцця - "Весялей на свет глядзі», любоў да роднай мовы, народнай песні - «Песня жыве", "А песня родная гучала»; паклон прыродзе - «Канец зімы», «Вітаю вясну». Ёсць у яе і філасофскія роздумы пра сэнс жыцця, прызначэнні чалавека - «Роздумы», «Каго ў дарозе абганяе», «Як позна ...». У 2014 годзе выйшла яе першая кніга паэзіі “А сердце понимать умеет”.

Кручэнка Тамара
Нарадзілася 30 мая 1955 года ў райцэнтры Мядель на Міншчыне. Скончыла філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта. З 1978 года працуе ў сродках масавай інфармацыі: карэспандэнт шматтыражнай газеты «Новатор» на Гомельскім шклозаводзе, рэдактар газеты «Ударный труд» («Голос») Гомельскага радыёзавода. 19-й год — у рэдакцыі газеты “Гомельская праўда”, цяпер — аглядальнік аддзела сацыяльна-эканамічных праблем. 
Паэт, празаік, публіцыст. Піша на беларускай і рускай мовах. Узнагароджана граматамі Міністэрства інфармацыі, Саюзнай дзяржавы, ГА «Саюз пісьменнікаў Беларусі», неаднаразова станавілася пераможцай літаратурных конкурсаў. Лаўрэат літаратурных прэмій імя К. Тураўскага, Р. Скаварады (Украіна), А. Капусціна. Выдала паэтычны зборнік «Край бацькоўскі» (2007 год), у тым жа годзе сумесна з Ліліяй Бандарэвіч-Чарненка (г. Прылукі, Украіна) у Чарнігаве выдадзены зборнік «Ад берагоў Дзясны да Сожа». Аўтар шэрагу літаратуразнаўчых і крытычных матэрыялаў, прадмоў да кніг гомельскіх паэтаў. Друкавалася ў калектыўных зборніках “Магістраль”, «Святло шчымлівай памяці”, «Пралеска» (Гомель), «Слов’янське перехрестя», “Рукостискання” (Украіна), “На земле Бояна”, часопісах “Полымя”, “Алеся”, “Литературный Брянск”, перыядычных выданнях Беларусі, Украіны, Расіі.
У СПБ з 2005 года. Галоўны спецыяліст Гомельскага обласнога аддзялення ГА «Саюз пісьменнікаў Беларусі».
Жыве ў Гомелі.

2015 год
Генадзь Говар
Генадзь Васільевіч Говар нарадзіўся 23 сакавіка 1945 года ў г. Жлобіне. Сваю працоўную дзейнасць пачаў з 1961 года на Гомельскім «Лесахімкамбінаце» электраманцёрам, сумяшчаючы працу з вучобай у Гомельскай пасменнай сярэдняй школе працоўнай моладзі № 2, якую скончыў у 1961 годзе. У 1963 годзе паступіў на вучобу ў Мінскае мастацкае вучылішча, з якога ў 1964 годзе быў прызваны на вайсковую службу. Пасля дэмабілізацыі прадоўжыў вучобу ў Каўнаскім мастацкім вучылішчы і ў 1970 годзе атрымаў дыплом мастака. Размеркавальнай камісіяй быў накіраваны на працу ў Гомельскі камбінат «Мастацтва» Беларускага саюза мастакоў.
Першыя мастацкія выставы і літаратурныя публікацыі пачынаюць свой адлік з 1967 года.
 Паэт. Аўтар кніг: «Мае абпаленыя крылы…», «Незамглёная ўсмешка», «Мой нечаканы вершапад», «Князь-возера» (паэма), «Ты мяне пацалавала» (гумар), «Акунёўская бітва». Удзельнік многіх калектыўных зборнікаў, друкаваўся ў шматлікіх перыядычных выданнях.
 Лаўрэат літаратурных прэмій М. Доўнар-Запольскага (Беларусь), Ежы Гедройца (Польшча), Баяна (Расія).
Член Саюза пісьменнікаў Беларусі (2003). Член Саюза мастакоў Беларусі, Міжнароднага саюза пісьменнікаў і журналістаў (Лондан). 
 Жыве ў Гомелі.

2016 год
Галіна Мельнікава
Нарадзілася 13 жніўня 1963 года ў п. Эрд Жлобінскага раёна Гомельскай вобласці.
Скончыла Магілёўскі бібліятэчны тэхнікум імя А.С.Пушкіна, Беларускі універсітэт культуры, Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь.
Працавала аператарам вылічальна-клавішных машын Жлобінскага інфармацыйна-вылічальнага цэнтра, бібліятэкарам філіяла Жлобінскай ЦБС, загадчыкам сектара уліку камітэта  камсамола Жлобінскага чыгуначнага вузла, бібліятэкарам гарадской дзіцячай бібліятэкі — філіяла Жлобінскай раённай ЦБС, бібліятэкарам сярэдняй школы № 11 Жлобінскага гарадского аддзела адукацыі, загадчыкам аддзела бібліятэчнага маркетынга Жлобінскай раённай ЦБС, загадчыкам аддзела па інфармацыйнай рабоце і  сувязям з грамадскасцю Жлобінскага гарвыкаркама, загадчыкам  аддзела інфармацыі, начальнікам аддзела ідэалагічнай работы Жлобінскага райвыканкама.
 З  2009 года галоўны  рэдактар установы «Рэдакцыя Жлобінскай газеты «Новы дзень».

2017 год

Дзяржаўная ўстанова культуры "Жлобінскі гісторыка-краязнаўчы музей".

Жлобінскі гісторыка-краязнаўчы музей ⁠быў ўзнагароджаны літаратурнай прэміяй А.П. Капусціна за  значны ўклад  у захаванні літаратурнай спадчыны Жлобінскага раёна, захаванне памяці пісьменніка Аляксандра Пятровіча Капусціна.

2018 год

Мікалай Шуканаў

Нарадзіўся 3 кастрычніка 1962 года ў г.п. Лельчыцы. Скончыў  Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Ф.Скарыны. Працаваў настаўнікам, з 1990 года - супрацоўнік Жлобінскай раённай газеты "Новы дзень". Член Саюза журналістаў Беларусі, Царкоўна-гістарычнай камісіі Гомельскай епархіі. Матэрыялы па краязнаўству друкаваліся ў газетах "Царкоўнае слова", "Голас Радзімы", "Краязнаўчая газета", "Советская Белоруссия", у "Журнале Московской Патриархии" і інш. Аўтар кнігі "За всё - слава Богу: записки краеведа". Лаурэат Іолшынскай прэміі, член Міжнароднай грамадзянскай арганізацыі саюза пісьменнікаў і майстроў мастацтваў. 

За значны ўклад і захаванне духоўных традыцый, літаратурна-гістарычнай спадчыны Жлобінскага края, прапаганду творчасці А.П.Капусціна ўзнагароджаны літаратурнай прэміяй імя Аляксандра Пятровіча Капусціна.